همه ما در زندگی سختی های فراوانی می کشیم و غم‌های زیادی را تجربه می کنیم و خواهیم کرد.
غم‌ها با اینکه باعث بیداری انسان می شوند، اما نباید آنها را در دل نگه داشت،
چون به همان میزان که تو و قلبت را آگاه و بیدار می کنند، اگر رهایشان نکنی تو را نابود خواهند کرد.
بعضی اشک‌ها هستند، بی‌دلیل، بی‌بهانه، یک‌دفعه‌ای، نصف شبی ...
عجیب، آدم را آرام می‌کنند ...
می گویند این اشک های بی بهانه سندشان به نام خـــــداست
کسی که به سفر عادت دارد، می داند که همیشه لحظه ای
فرا می رسد که باید رفت.
پائولو کوئیلو
مولانا داستان عشقِ هوسى را، بدین شرح بیان میکند:
روزى پادشاهى در صید، دخترى را دید و صید او شد. آن دختر را به هر قیمت بود به چنگ آورد. روزى چند از وصال نگذشته بود که دختر بیمارشد و هر چه پزشکان حاذق در مداواى او کوشیدند، کمتر نتیجه گرفتند. سلطان که از طبابت پزشکان ناامید شده بود، به مسجد رفت و ازحقتعالى کمک طلبید. در حال مناجات و گریه به خواب رفت و در خواب دید پیرى به او مىگوید: فردا غریبى وارد شهر مىشود که علاجدختر به دست اوست.
شاه در روز بعد از دریچه قصر به راه چشم دوخته بود که ناگاه دید مسافرى از دور پیدا شد. وقتى به نزدیک آمد مشخصات او را با آنچه درخواب بدو گفته بودند، مطابق یافت و او را به کاخ خواست و از وى براى معالجه همسرش کمک طلبید. طبیب بعد از معاینات دقیق فهمیدکه علت مرض نه جسمى بلکه روحى است و عشق، او را به این روز انداخته است.
لذا با ملایمت به گفتگو با زن پرداخت و در حال گفتگونبض او را به دست داشت. از او پرسید: اهل کدام شهر هستى و دوستان و خویشاوندانت در آن شهر کیانند؟ زن نام شهر و دوستان وآشنایان خود را برد و طبیب مشاهده کرد که نبض او را تغییرى حاصل نیامد. پزشک نام سایر شهرها را مىبرد و نبض زن را در دستداشت تا اینکه نام سمرقند بر زبان او جارى شد و نبض زن را تندى حاصل آمد. طبیب دانست که محبوب وى در سمرقند است.
به ذکرمحلهها، خیابانها و کوچهها پرداخت و وقتى نام محله و خیابان و کوچه محبوب بر زبان طبیب جارى مىشد، نبض زن، تندى مىگرفت وطبیب مىفهمید. با پى بردن طبیب به نام کوچه، اسامى ساکنان کوچه را به دست آورد و به ذکر یکایک پرداخت. همین که نام یکى از آنانبر زبانش جارى شد، نبض زن تندى گرفت. طبیب از صاحب نام پىجویى کرد و فهمید جوانى است زرگر. طبیب سلطان را راضى کرد وجوان را تطمیع کردند و پیش دختر آوردند و چند ماهى در صحبت با هم به سر بردند.
پس از آنکه دختر سلامت خود را باز یافت، پزشک باخوراندن داروهایى سخت به پسر، سبب لاغر و رنجور شدن او شد. هر روز این رنجورى فزونى گرفت تا از آن جمال و زیبایى چیزى نماند ودختر نیز عشق خود از او بگرفت و علاقه به او از دل خویش بیرون کرد.
و
چون ز رنجورى، جمال او نماند
جان دختر در وبال او نماند
چون که زشت و ناخوش و رخزرد شد
اندک اندک در دل او سرد شد
و بعد از این داستان چنین نتیجه مىگیرد:
عشقهایى کز پى رنگى بود
عشق نبوَد عاقبت ننگى بود
برای خوشبخت بودن به هیچ چیز نیاز نیست!!!!!!!!
جز به نفهمیدن!!!!!!!!!!!!!!!
حال دنیا را چو پرسیدم من از فرزانه ای
گفت : یا باد است ، یا خواب است، یا افسانه ای
گفتم : انها را چه میگویی که دل بر او نهند
گفت : یا مست اند یا کور اند ، یا دیوانه ای...
خانه خلوت تر از آن است که میپنداری
سایه سنگین تر از آن است که میپنداری...
هیچکس جز تو نخواهد آمد
هیچکس بر در این خانه نخواهد کوبید...
شعله ی روشن این خانه تو باید باشی
هیچکس جز تو نخواهد آمد..
تک سوار جاده تو باید باشی ...
باز هم منتظری؟!
خدایا
خدایا من از عهده ی این کار برنمیام،خودت انجامش بده!
چقدر آسون زندگی رو داریم از دست میدیم!
چقدر راحت لحظه هارو به کام هم تلخ میکنیم!
چقدر خودخواهانه برای هم کلاه میبافیم!
چقدر بی احتیاط از عشق هم میگذریم!
چقدر بیخیال از هم دل میکنیم!
چقدر بی اختیار دوست داشتنهارو ندیده میگیریم!
چقدر ناخواسته دل همدیگرو به درد میاریم!
چقدر راحت با دروغ دل همدیگرو گرم میکنیم!
چقدر بیرحمانه شادیهارو خاکسترمیکنیم!
چقدر ساده دل میشکنیم!
و چقدر زندگی گاهی تلخ و نخواستنی میشه!
و چقدر گاهی دلت میخواد آسوده باشی!
آسوده ی آسوده!!!!!!
من باختم!
من به خود باختم!
به تصور غلط فرشته های آدم نما باختم!
حالا که گوشه ی اتاقم حماقتهایم را میشمارم، آرام آرام این جمله طنین انداز میشود
"سنگ باش تا سنگسار نشوی"
غمگینم...!
مثل زنی که عاشق سرباز دشمن شده باشد...
